Wanneer heeft een parochie toekomst? Dat is de hamvraag van pastoors en kerkbesturen. Parochies worden samengevoegd, kerkgebouwen moeten sluiten. Tovermiddelen zijn er niet. De situatie is vaak heel verschillend in de steden en op het platteland. Wie rond kijkt – ook over de grenzen, zowel in de media als in de praktijk – ziet drie krachtlijnen, die te denken geven en die elke werkgroep Parochievernieuwing ter harte mag nemen. Mooi klinkende woorden, die ons meenemen naar de werkelijkheid. Talloze niet-kerkgangers zweren bij een cd met gregoriaanse muziek, plotseling herkennen ze daarin iets van de eeuwigheid. De muziek mag ook polyfoon zijn en soms is (kunnen) meezingen een pro. Ons hart wordt omhoog geheven – naar God, zoals bij de aanhef van de prefatie wordt gebeden. Dat geldt ook bij het binnenkomen in vele neogotische kerkgebouwen, “gelukkig niet zo’n fabriekshal”, hoorde ik onlangs iemand bij de ingang fluisteren; men weet zich in ‘het huis van God’, zonder dat een gezin krampachtig tot stilte wordt gemaand. Eerbied en stilte zijn van belang om ons te doen beseffen: het gaat om God, Jezus Christus staat centraal, genade is een hemels cadeau dat ons menselijk leven verdiept. Dat geldt ook van een eenvoudige maar tevens waardige liturgie: gewaden, taalgebruik, gebaren, ondersteuning door misdienaars, aandacht voor het tabernakel, momenten van aanbidding, de ervaring dat een sacrament God aanwezig stelt. Kortom, een sfeer van inkeer en gebed. Besef van het heilige hoeft overigens niet in tegenspraak te zijn met kindvriendelijk onthaal. Heiligheid verdiept en verheft! Vanuit onze betrokkenheid op Jezus Christus en het ‘geloof van ons doopsel’, is het van belang dat mensen daarin voortdurend onderricht worden; in de zondagspreek, in de voorbereiding op de sacramenten – doopsel, eerste heilige communie, vormsel en huwelijk, en in een gevarieerd catechetisch aanbod. Geloven is gezond! Mits: heilig, helder, hartelijk.