Recent vroeg de kapelgemeenschap Ter Linde om een artikel te schrijven over: De zin van het leven. Dit artikel is opgenomen in de kapelpost van de Kruisherenkapel. Hieronder de weergave.
Ik ben dankbaar voor de gave van het leven, het is een groot geschenk in mijn ogen en dus geen recht. Leven en geloven gaan voor mij hand in hand. De zin van mijn leven ligt in mijn roeping om allereerst christen te zijn én dienstbaar te mogen zijn als priester. Het priester zijn zit als het ware in mijn bloed, ik wist dit al op mijn 7de levensjaar. Dankbaar ben ik voor mijn opleiding bij de missionarissen van Mill Hill, een rijke ervaring, internationaal in Londen, Engeland. Het was een prachtige en boeiende tijd die mij toen in “de zin van het leven” bevestigde. Echter ik heb ook ervaringen die de zin van leven in een ander daglicht stellen. Zo overkwam mij op 28 april 2016 een zwaar auto ongeval door een vrachtwagen die ons over het hoofd zag. Zelf belandde ik lange tijd in de “lappenmand”. Mijn vriend en collega Stuart Allan bezweek aan zijn verwondingen nadat ik hem vanuit mijn ziekenhuisbed op de IC in Geel de ziekenzalving toediende. Hij leed zwaar aan de ziekte Parkinson, voor hem was het uiteindelijk een barmhartig heengaan. Hij zag de zin van het leven namelijk al geruime tijd niet meer.
Recent, 11 november 2021 belandde ik wederom in het ziekenhuis, Bernhoven in Uden. Dit vanwege covid 19 en een dubbele longontsteking. De situatie was erg zorgelijk zoals ik later begreep. Ik ontving de ziekenzalving van een bevriende collega, dat gaf rust. Ook sprak ik toen mijn wensen uit als ik niet meer hier zou ontwaken. Deze twee ervaringen van kwetsbaarheid, ervarend en goed wetend dat het leven niet maakbaar is, heeft mij bevestigd dat de zin van het leven schuil gaat in álle ervaringen. De zorg vanuit de verpleging als je ziek bent is subliem, daardoor geloof ik in engelen én engelen van mensen.
De genoemde kwetsbaarheid komt ook aan bod in het volgende verhaal:
Een verhaal dat gaat over een klein manneke wat een klein hondje wil kopen. Op de boerderij zegt de boer tegen hem dat de 4 puppy’s veel te duur voor hem zijn. Maar het manneke blijft volhouden: “Ik heb 50 eurocent. Is dat genoeg om te kijken?” ‘Zeker’, zei de boer en hij floot een deuntje. ‘Dolly’, riep hij. Dolly kwam aangerend met 4 kleine bolletjes wol. Maar het manneke had in het hok nog iets zien bewegen. Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze was zichtbaar kleiner dan de andere hondjes. Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het z’n best deed de andere hondjes bij te houden. ‘Ik wil die hebben’, zei het jongetje. ‘Jochie, je wil dat hondje echt niet. Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes dat kunnen. Toen begon de jongen zijn broekspijpen op te rollen en de boer zag dat de jongen aan beide benen een stalen beugel droeg. De jongen zei: ‘Ik kan zelf ook niet zo goed rennen. Maar dit kleine hondje heeft toch iemand nodig die hem begrijpt’! De boer pakte toen het puppy op en zei: ‘Hier, gratis. Er is geen prijs voor liefde’. De les van dit verhaal mag zijn dat God niet alleen aanwezig is in mooie woorden! God is ook aanwezig in de zoekers en twijfelaars. In al die mensen die het niet zoeken binnen onze Kerken maar voor wie het leven ook dierbaar is, niet alleen voor henzelf maar evengoed voor hun naasten. Die in mensen dat kleine manneke met zijn puppy, Gods gelaat zien en respect en eerbied tonen voor hun levens. Dat geeft zin! Ik heb het al vaak gezegd: er zijn veel meer gelovige christenen dan wij die regelmatig kerken. Natuurlijk mogen we blijven samen komen, want we hebben het sámen nodig om elkaar te bemoedigen, om vol te houden, om inspiratie te vinden, ja, om God te ontmoeten. Ik blijf me daarom ook inzetten om te werken aan een brede Kerk waar veel meer mensen zich thuis voelen. Waar diversiteit geen verkeerd woord is. Maar waar wél met z’n allen wordt gewerkt aan die nieuwe samenleving waarvan we mogen zeggen: dat God er graag wil verblijven tussen zijn volk. Dat geeft álle zin aan het leven. Ik wens het alle lezers van harte toe. Tenslotte nog een slogan vanuit mijn levenservaring: verdriet kijkt achterom, zorgen kijken om zich heen, geloof kijkt naar boven!
Pastoor John van de Laar, Uden.